« ნიკოლოზ ბარათაშვილი »

მირბის, მიმაფრენს უგზო-უკვლოდ ჩემი მერანი,
უკან მომჩხავის თვალბედითი შავი ყორანი!
გასწი, მერანო, შენს ჭენებას არ აქვს სამძღვარი,
და ნიავს მიეც ფიქრი ჩემი, შავად მღელვარი!

გაკვეთე ქარი, გააპე წყალი, გარდაიარე კლდენი და ღრენი,
გასწი, გაკურცხლე და შემიმოკლე მოუთმენელსა სავალნი დღენი!
ნუ შეეფარვი, ჩემო მფრინავო, ნუცა სიცხესა, ნუცა ავდარსა,
ნუ შემიბრალებ დაქანცულობით თავგანწირულსა შენსა მხედარსა!

რაა, მოვშორდე ჩემსა მამულსა, მოვაკლდე სწორთა და მეგობარსა,
ნუღა ვიხილავ ჩემთა მშობელთა და ჩემსა სატრფოს, ტკბილმოუბარსა;
საც დამიღამდეს, იქ გამითენდეს, იქ იყოს ჩემი მიწა სამშობლო,
მხოლოდ ვარსკვლავთა, თანამავალთა, ვამცნო გულისა მე საიდუმლო!

კვნესა გულისა, ტრფობის ნაშთი, მივცე ზღვის ღელვას,
და შენს მშვენიერს, აღტაცებულს, გიჟურსა ლტოლვას!
გასწი, მერანო, შენს ჭენებას არ აქვს სამძღვარი,
და ნიავს მიეც ფიქრი ჩემი, შავად მღელვარი!

ნუ დავიმარხო ჩემსა მამულში, ჩემთა წინაპართ საფლავებს შორის,
ნუ დამიტიროს სატრფომ გულისა, ნუღა დამეცეს ცრემლი მწუხარის;
შავი ყორანი გამითხრის საფლავს მდელოთა შორის ტიალის მინდვრის,
და ქარისშხალი ძვალთა შთენილთა ზარით, ღრიალით, მიწას მამაყრის!

სატრფოს ცრემლის წილ მკვდარსა ოხერსა დამეცემიან ციურნი ცვარნი,
ჩემთა ნათესავთ გლოვისა ნაცვლად მივალალებენ სვავნი მყივარნი!
გასწი, გაფრინდი, ჩემო მერანო, გარდამატარე ბედის სამძღვარი,
თუ აქამომდე არ ემონა მას, არც აწ ემონოს შენი მხედარი!

დაე მოვკვდე მე უპატრონოდ მისგან, ოხერი!
ვერ შემაშინოს მისმა ბასრმა მოსისხლე მტერი!
გასწი, მერანო, შენს ჭენებას არ აქვს სამძღვარი,
და ნიავს მიეც ფიქრი ჩემი, შავად მღელვარი!

ცუდად ხომ მაინც არ ჩაივლის ეს განწირულის სულის კვეთება,
და გზა უვალი, შენგან თელილი, მერანო ჩემო, მაინც დარჩება;
და ჩემს შემდგომად მოძმესა ჩემსა სიძნელე გზისა გაუადვილდეს,
და შეუპოვრად მას ჰუნე თვისი შავის ბედის წინ გამოუქროლდეს!

მირბის, მიმაფრენს უგზო-უკვლოდ ჩემი მერანი,
უკან მომჩხავის თვალბედითი შავი ყორანი!
გასწი, მერანო, შენს ჭენებას არ აქვს სამძღვარი,
და ნიავს მიეც ფიქრი ჩემი, შავად მღელვარი!

სული ობოლი

ნუ ვინ იტყვის ობლობისა ვაებას,

 ნუ ვინ სჩივის თავის უთვისტომობას!

 საბრალოა მხოლოდ სულით ობოლი,

 ძნელღა პოვოს, რა დაკარგოს მან ტოლი!

 მეგობართა, ნათესავთ მოკლებული,

 ისევ ჩქარად ჰპოვებს სანაცვლოს გული;

 მაგრამ ერთხელ დაობლებული სული

 მარად ითმენს უნუგეშობას კრული!

 არღარა აქვს მას ნდობა ამა სოფლის;

 ეშინიან, იკრძალვის, არღა იცის,

 ვის აუწყოს დაფარული მან გრძნობა,

 ეფიქრება ხელმეორედ მას ნდობა!

 ძნელი არის მარტოობა სულისა:

 მას ელტვიან სიამენი სოფლისა,

 მარად ახსოვს მას დაკარგვა სწორისა,

 ოხვრა არის შვება უბედურისა!

რად ჰყვედრი კაცსა…

რად ჰყვედრი კაცსა, ბანოვანო, პირუმტკიცობას? 
თუ ემდური შენ ტრფიალისა ცვალებადს გრძნობას, 
რომ არ გემსჭვალვის საუკუნო ტრფიალებითა? 
ჰგავს, არ პასუხსსცემ შენ მას სულით მშვენიერითა. 

სილამაზეა ნიჭი მხოლოდ ხორციელების 
და, ვით ყვავილი, თავის დროზე მსწრაფლად დაჭკნების, 
აგრეთვე გულიც, მხოლოდ მისდა შენამსჭვალები, 
ცვალებადია, წარმავალი და უმტკიცები! 

მშვენიერება ნათელია, ზეცით მოსული, 
რომლით ნათლდება ყოვლი გრძნობა, გული და სული, 
და კაცსა შორის, ვით კერძოსა ღვთაებობისა, 
რად გრწამს არ იყოს საუკუნო მადლი ტრფობისა? 

თვით უკვდავება მშვენიერსა სულში მდგომარებს, 
მას ვერც შემთხვევა და ვერც ხანი ვერ დააბერებს. 
მხოლოდ კავშირი ესრეთთ სულთა შობს სიყვარულსა, 
ზეგარდმო მადლით დაუხსნელად დამტკიცებულსა! 

მხოლოდ მათ შორის არის გრძნობა, ესთ სანუკველი, 
რომ მის უტკბილეს არც თუ არის სასუფეველი! 
მას ცისა სხივით აცისკროვნებს მშვენიერება 
და უკვდავებით აგვირგვინებს ჭეშმარიტება!