« ერთი სიყვარულის სევდიანი ამბავი »

ავტორი: Juloboy

თარიღი: 2017-02-11 00:30:39

...ის ვერ იტანდა თავის ცოლს! ვერ იტანდა. თითქმის 20 წელი იცხოვრეს ერთად და ყოველ დილას ხედავდა, მაგრამ მხოლოდ ბოლო წლის განმავლობაში აღიზიანებდა მისი ჩვევები. განსაკუთრებით ერთი მათგანი: ხელებს გაშლიდა, ჯერ კიდევ ლოგინში მწოლიარე, და ამბობდა: "დილა მშვიდობისა, მზეო! დღეს შესანიშნავი დღე იქნება". თითქოს ჩვეულებრივი ფრაზაა, მაგრამ მისი გამხდარი ხელები, ნახევრად მძინარე სახე კაცს აღიზიანებდა.
ქალი დგებოდა, ფანჯარას უახლოვდებოდა და რამდენიმე წამს გაჰყურებდა შორეთს. მერე ღამის პერანგს იხდიდა და სააბაზანოსკენ მიემართებოდა, შიშველი. 
ადრე, ახალდაქორწინებულები რომ იყვნენ, კაცს აღტაცებას ჰგვრიდა მისი სხეული, მისი თავისუფლება. თუმცა ისევ მშვენიერ ფორმაში იყო, კაცს მაინც აბრაზებდა მისი ასე დანახვა. ერთხელ ისიც კი უნდოდა, რომ ხელი ეკრა და მისი "გაღვიძების" პროცესი დაეჩქარებინა, მაგრამ მუშტი შეკრა და უხეშად უთხრა: "ცოტა სწრაფად, მოსაბეზრებელია უკვე!"

ქალს არ ეჩქარებოდა სიცოცხლე. მან იცოდა ქმრის რომანის შესახებ, იმ გოგოსაც კი იცნობდა, ვისაც მისი ქმარი უკვე სამი წელია ხვდებოდა. მაგრამ დრომ თავმოყვარეობის ყველა იარა მოაშუშა და მხოლოდ ნაღველი დაუტოვა, ნაღველი იმის, რომ უსარგებლო გახდა. ქმარს პატიობდა აგრესიას, უყურადღებობას, სწრაფვას, კვლავ ახალგაზრდულად ეცხოვრა, ოღონდ უკვე სხვასგან. მაგრამ არ რთავდა ნებას, მისთვის შეეშალა ნება-ნება ცხოვრება, თითოეული წუთის გააზრებით. ასე გადაწყვიტა მას მერე, რაც შეიტყო საკუთარი ავადმყოფობის შესახებ. დაავადება მას თვიდან თვემდე უღებდა ბოლოს.
პირველი თავში მოუვიდა, ყველასთვის ეამბნა თავის ავადმყოფობაზე. ყველასთვის! რომ შეემცირებინა ამ დაუნდობელი სიმართლის ძალა, ნაკუწებად დაეშალა და ახლობლებისთვის დაერიგებინა. მაგრამ ყველაზე მძიმე პერიოდი მარტომ გაიარა, სწრაფი სიკვდილის მოახლოება გაიაზრა და გადაწყვიტა, გაჩუმებულიყო. ცხოვრება მიედინებოდა, და დღითი დღე ქალში სულ უფრო მეტად იღვიძებდა ცხოვრებისეული სიბრძნის წყურვილი. სოფლის პატარა ბიბლიოთეკაში განმარტოვდებოდა – ყოველდღე გადიოდა საათნახევრიან გზას, რომ ძველ წიგნებს შორის ეპოვა შვება. 

კაცი საყვარლის სახლში მივიდა. აქ ყველაფერი ნათელი, თბილი და ახლობელი იყო. უკვე სამი წელია ხვდებოდნენ ერთმანეთს და მთელი ეს დრო გიჟურად უყვარდა. ეჭვიანობდა, ამცირებდა, თავსაც იმცირებდა და თითქოს ვეღარც კი სუნთქავდა ამ ქალის ახალგაზრდა სხეულის გარეშე. დღესაც მივიდა და მტკიცედ გადაწყვიტა: გაშორდეს. რატომ უნდა იტანჯოს სამივემ, მას ცოლი არ უყვარს, უფრო მეტიც – სძულს. აქ თავიდან დაიწყებს ცხოვრებას, ბედნიერად. ეცადა გაეხსენებინა ის განცდები, რასაც ერთ დროს ცოლისადმი გრძნობდა, მაგრამ ვერ შეძლო. უცებ მოეჩვენა, რომ მათი გაცნობის დღიდანვე ასე აღიზიანებდა ცოლი. საფულიდან ცოლის ფოტო ამოიღო და თავისი ახალი გადაწყვეტილების გასამყარებლად, სულ ნაკუწებად დახია.

რესტორანში დაგეგმეს შეხვედრა. იქ, სადაც ექვსი თვის წინ ქორწინების 15 წლისთავი აღნიშნეს. ქალი პირველი მივიდა. 

კაცმა მანამდე სახლში შეიარა, სადაც დიდხანს ეძებდა 

განქორწინებაზე განცხადების შეტანისთვის საჭირო საბუთებს. განერვიულებული ხსნიდა კარადის უჯრებს და იატაკზე ყრიდა ყველაფერს. ერთ-ერთ უჯრაში მუქი ლურჯი საქაღალდე იდო. ადრე არასდროს დაუნახავს. ჩაიცუცქა და საქაღალდე გახსნა. ყველაფრის დანახვას ელოდა იქ, ფოტოკომპრომატსაც კი. მაგრამ ამის ნაცვლად უამრავი ანალიზი და ცნობა აღმოაჩინა. ყველა ფურცელზე ცოლის გვარი და ინიციალები იყო. ცივმა ოფლმა დაასხა. ავად არის!
ინტერნეტში შეძვრა, დიაგნოზის სახელწოდება ჩაწერა საძიებელში და ეკრანზე საშინელი ფრაზა ამოვარდა: "6-დან 18 თვემდე". თარიღებს დახედა: გამოკვლევის მომენტიდან ნახევარი წელი გასულიყო. მერე რა იყო, ცუდად ახსოვდა. ერთადერთი ფრაზა უტრიალებდა თავში: "6-18 თვე". 

ქალი ორმოც წუთს ელოდა. ტელეფონი არ პასუხობდა. ანგარიში მოითხოვა და რესტორნიდან გამოვიდა. მშვენიერი ამინდი იყო, მზე არ წვავდა, მაგრამ გულს ათბობდა. "რა მშვენიერია სიცოცხლე, რა კარგია მიწაზე, მზესთან, ტყესთან ახლოს". პირველად ამ ხნის მანძილზე, რაც საკუთარი ავადმყოფობის შესახებ იცოდა, თავი შეეცოდა. ეყო ძალა, თავისი დაავადების საშინელი საიდუმლო შეენახა ქმრისგანაც, მშობლებისგან და მეგობრებისგანაც. ცდილობდა, მათთვის გაეიოლებინა არსებობა, თუნდაც საკუთარი დანგრეული ცხოვრების ფასად. მით უმეტეს, რომ ამ ცხოვრებიდან მხოლოდ მოგონებები დარჩებოდა. 
ქუჩაში მისეირნობდა და ხედავდა, როგორი სიხარული ედგათ ადამიანებს იმის გამო, რაც წინ ელოდათ: ზამთარი, რომელსაც აუცილებლად მოჰყვება გაზაფხული! ის მსგავს სიხარულს ვეღარ განიცდის. წყენა უძლიერდებოდა და გარეთ გადმოხეთქა უსასრულო ცრემლების სახით...

კაცი ოთახში სცემდა ბოლთას. ცხოვრებაში პირველად იგრძნო ასე მძაფრად ცხოვრების წარმავალობა. იხსენებდა ცოლს ახალგაზრდობისას, იმ დროს, როცა ერთმანეთი გაიცნეს და იმედებით სავსე იყვნენ. არადა, ხომ უყვარდა ერთ დროს. უცებ მოეჩვენა, რომ ეს ოცი წელი თითქოს არც ყოფილა. და ყველაფერი წინ არის: ბედნიერება, ახალგაზრდობა, ცხოვრება... 
იმ ბოლო დღეებში ცოლი მზრუნველობით აავსო, გამუდმებით მის გვერდით იყო და საოცარ ბედნიერებას გრძნობდა. ეშინოდა, რომ ქალი წავიდოდა. მზად იყო საკუთარი სიცოცხლე გაეღო, ოღონდაც ქალი შეენარჩუნებინა. ვინმეს რომ შეეხსენებინა, რომ ერთი თვის წინ სძულდა თავისი ცოლი და განქორწინებაზე ოცნებობდა, იტყოდა: "ეს მე არ ვიყავი". 
ხედავდა, როგორ ემძიმებოდა ქალს ცხოვრებასთან დამშვიდობება, როგორ ტიროდა ღამღამობით, როცა ეგონა, რომ ქმარს ეძინა. კაცი ხვდებოდა, რა საშინელებაა, როცა იცი საკუთარი აღსასრულის დრო. ხედავდა, როგორ იბრძოდა ქალი სიცოცხლისთვის, როგორ ეჭიდებოდა ყველაზე ფუჭ იმედსაც კი.

...ორი თვის შემდეგ გარდაიცვალა. კაცმა ყვავილებით აავსო გზა სახლიდან სასაფლაომდე. ბავშვივით ტიროდა, როცა კუბოს მიწაში უშვებდნენ, და ათასი წლით დაბერდა...

სახლში დაბრუნებულმა ცოლის ლეიბის ქვეშ ბარათი იპოვა, სურვილი, რომელიც ახალ წელს დაწერა: "ვიყო ბედნიერი მასთან, სიცოცხლის ბოლომდე". 

ამბობენ, გულით ნანატრი სურვილები სრულდებაო. როგორც ჩანს, მართალია. იმავე ახალ წელს კაცმა დაწერა: "თავისუფალი გავხდე". 
ორივემ მიიღო ის, რაზეც, თითქოს ოცნებობდა. კაცმა ხმამაღლა, ისტერიკულად გაიცინა და სურვილის ფურცელი ნაკუწებად აქცია...

mshoblebi.ge